Η ομπρέλα του Βοσπόρου

Ευανθία Ρεμπούτσικα - Η ομπρέλα του Βοσπόρου

Από ένα χαμένο όνειρο εμείς έπρεπε να φτιάξουμε ένα δρόμο για να συναντηθούμε. Kι απ' όλες τις τύχες προτιμήσαμε εκείνη του ταξιδιώτη που δεν ξέρει το άστρο του πού τον οδηγεί.

Ώσπου βράδιαζε σιγά σιγά κι οι ανταύγειες του φεγγαριού στα τζάμια φαίνονταν σα μικρά αποσπάσματα ενός ονείρου που κυνηγάμε χρόνια.

Κι ενώ στο βάθος του δρόμου το άγαλμα διηγιόταν στα πουλιά το αληθινό ταξίδι, ακουγόταν η άρπα, που ίσως βέβαια να μην ήταν και άρπα, αλλά αυτή η αθάνατη θλίψη που συνοδεύει τους θνητούς.

Τι θ' απομείνει από τόσες προσδοκίες, τόσους στεναγμούς; Ένα όνομα και δυο χρονολογίες χαραγμένες στην πέτρα που ο καιρός θα τις σβήνει σιγά σιγά.

Κι αυτό το τρένο που ήρθε από μια μακρινή πόλη σταμάτησε στον έρημο σταθμό. Δεν κατέβηκε κανείς παρά μόνο κάποιος μουσικός μ' ένα φαρδύ ανεμοδαρμένο καπέλο. Άνοιξε τη θήκη του βιολιού κι άρχισε να παίζει μια παράξενη μουσική, σα να 'θελε να μας πείσει ότι όλα είναι δυνατά κι ότι δεν τελειώνει πουθενά ο κόσμος.

Όλα τελειώνουν και μόνο το φθινόπωρο παραμένει αιώνια νέο σαν τα πιο λυπημένα ποιήματα.

Δωσ' μου το χέρι σου...

~ Τάσος Λειβαδίτης